چه زيباست كه چون صبح، پيام ظفر آريم

گل سرخ،

           گل نور،

                    ز باغ سحر آريم.

چه زيباست، چو خورشيد،

                                 درافشان و درخشان

زآفاق پر از نور، جهان را خبر آريم .

 

همانگونه كه خورشيد، بر اورنگ زر آيد،

خرد را بستاييم و،

                       بر اورنگ زر آريم.

چه زيباست، كه با مهر،

                            دل از كينه بشوييم.

چه نيكوست كه با عشق،

                             گل از خار برآريم.

 

گذرگاه زمان را،

                    سرافراز بپوييم.

شب تار جهان را

                    فروغ از هنر آريم.

اگر تيغ ببارند، جز از مهر نگوييم

وگر تلخ بگويند،

                   سخن از شكر آريم.

 

بياييد،

بياييد،

ازين عالم تاريك

دل‌افروزتر از صبح،

                      جهاني دگر آريم